Vrouwen aan boord......

Een oud gezegde in de zeevaart is dat vrouwen aan boord ellende geeft. Of dat nou echt waar is weet ik niet, het is maar wat je ellende vind. Wij hadden er in ieder geval een uitdaging bij.

Voor een trip naar Aruba kregen we te horen dat het uniform die reis "kort wit" moest zijn. Ons geliefde "Schip van geweld" tenue mocht niet bovendeks komen. De reden hier van was dat er een aantal vrouwen van officieren mee ging varen.

Het schip spic & span en wij als modelbemanning langs de reling. Bij het passeren van het fort de gebruikelijke groet en het zeegat uit. De dames amuseerden zich op het "zonnedek" (een uitbouw boven de sleephaak) in onze strandstoelen. Een goed verzorgde catering hield de kaken in beweging. Het begon zowaar zelfs gezellig te worden.

Alles aan boord werd bekeken, van de brug tot ons riante verblijf. Van wie het idee kwam weet ik niet meer maar er moest maar eens een demonstratie gegeven worden met de bluskanonnen. Ik de pul in en de bluspomp gestart, niet veel later waren twee grote fonteinen aan stuur- en bakboord te bewonderen. Dat ging allemaal keurig volgens verwachting. Nu kwam de beurt aan het schuimkanon, bij het stuurboordkanon werd de straalpijp afgeschroefd en de schuimstraalpijp er op.  Een gigantische paal water verhief zich, dit was echt "water naar de zee dragen". Bij het sein "einde oefening" werd het kanon naar beneden gedraaid en op het onderste punt brak het met een droge tik af. De buitenkant was altijd keurig in de rode verf gezet maar van binnen was de straalpijp naast een lasnaad  doorgerot. Geen ramp maar met dit publiek stonden we aardig voor schut.

Het kan nog erger.......

De bluspomp kon weer af maar toen ik in de pul kwam zag ik het vliegwiel van de hoofdmotor een golf water omhoog slaan. Een lekkage aan de bluspomp had tijdens de oefening het scheepsvlak als een razende opgevuld. De machine werd op langzaam gezet en sloeg nog drie keer een golf over de vloer voor hij er helemaal mee stopte. Eerst de lenspomp bij, dan maar weer starten. Na enkele pogingen was het luchtreservoir uitgeput en de compressor gaf er ook de brui aan. De stilte in de machinekamer was een aparte ervaring, ook bovendeks was het stil geworden want we dobberden wat rond en er was geen kustlijn te zien.

Gefikst, iedereen blij....

Ons laatste redmiddel was een fles stikstof, na de motor een paar slagen getornt, de volle druk er op en de brandstofregelaar lief toegesproken waagden we het er op. De motor hoestte vier keer en tot onze grote opluchting liep hij opeens als een zonnetje. Met grote zorgvuldigheid is de reis naar Aruba voortgezet en die dag hebben we maar geen demonstraties meer gegeven.

M'n "kort wit" was veranderd in "kort vet".